Адзіны урок “Аб чым звоняць званы Хатыні”

Сімвалам трагедыі беларускага народа, журботнай старонкай гісторыі часоў Вялікай Айчыннай вайны стаў лёс беларускай Хатыні. 22 сакавіка 1943 года стаў апошнім для яе 149 жыхароў, у тым ліку 75 дзяцей, якія не дасягнулі 16-гадовага ўзросту. У полымі зніклі 26 дамоў, а на месцы ляснога пасёлка засталіся папялішча. І як рэквіем Хатыні, і сёння гучаць радкі Андрэя Дзяменцьева: "Зноў іней на дрэвах стыне. Па сіні, па цішыні звоняць званы Хатыні…".

Архіўныя дакументы ва ўсіх дэталях узнаўляюць страшную трагедыю беларускай вёскі, у якую 79 гадоў таму ўвайшоў 118 батальён ахоўнай паліцыі нямецкіх акупантаў. Усё насельніцтва ад малога да вялікага - старых, жанчын, дзяцей, выгнаўшы з дамоў, загналі ў калгасную адрыну. Прыкладамі аўтаматаў паднімалі з пасцелі хворых, старых, не шкадавалі жанчын з маленькімі і груднымі дзецьмі. Калі ўсіх людзей сабралі ў хляве, карнікі замкнулі дзверы, абклалі хлеў саломай, аблілі бензінам і падпалілі. Ніводны дарослы не змог застацца незаўважаным. Толькі траім дзецям - Валодзю Яскевічу, яго сястры Соні Яскевіч і Сашы Жалабковічу - удалося схавацца ад гітлераўцаў.

Менавіта пра гэтыя падзеі ішла размова сёння на Адзіным уроку "Пра што звоняць званы Хатыні". Мерапрыемствы прайшлі ў кожным класе пачынаючы ад пачатковых і заканчваючы выпускнікамі.

На праведзеных мерапрыемствах сёння ўспомнілі і ўшанавалі хвілінай маўчання ўсіх загінуўшых у гады Вялікай Айчыннай вайны.